قوله تعالى: إن الصفا و الْمرْوة منْ شعائر الله صفا و مروه از نشانهاى ملت الله است، فمنْ حج الْبیْت هر که قصد و آهنگ خانه کند أو اعْتمر یا بزیارت خانه شود، فلا جناح علیْه برو تنگى نیست، أنْ یطوف بهما که طواف کند میان آن هر دو، و منْ تطوع خیْرا و هر که از طوع و خواست دل خویش کارى کند فإن الله شاکر علیم الله سپاس دارست و پاداش ده بکردار خلق، دانا

إن الذین یکْتمون ایشان که پنهان میدارند ما أنْزلْنا آنچه ما فرو فرستادیم من الْبینات از پیغامهاى روشن و نشانهاى پیدا و الْهدى‏ و راه نمونى، منْ بعْد ما بیناه للناس پس آنک ما آن را پیدا کردیم مردمان را، فی الْکتاب در نامه خویش أولئک یلْعنهم الله ایشان آنند که الله لعنت میکند بریشان و یلْعنهم اللاعنون و بایشان میرسد لعنت لعنت گران.

إلا الذین تابوا مگر اینان که توبت کردند، و أصْلحوا و تباه کرده راست کردند، و بینوا و پنهان کرده پیدا کردند، فأولئک أتوب علیْهمْ ایشان آنند که ازیشان توبه پذیرم، و أنا التواب الرحیم و منم خداوند توبه پذیر بخشاینده مهربان.

إن الذین کفروا ایشان که کافر شدند بخداى خویش و ماتوا و همْ کفار و بمردند و ایشان بر کفر خویش بودند، أولئک علیْهمْ لعْنة الله ایشانند که بریشانست لعنت خدا و الْملائکة و لعنت فریشتگان وى و الناس أجْمعین و لعنت راه راستان مردمان همه، خالدین فیها جاویدان در آتش ایشانند لا یخفف عنْهم الْعذاب سبک نکنند ازیشان عذاب هرگز و لا همْ ینْظرون و نه در ایشان نگرند.